SİSLİ DUYGULARIN MANİFESTOSU

Zihnim karmakarışık şu sıra… Bir yığın düşünce var kafamda fakat hepsi sanki yolunu kaybetmiş yolcu gibi dolanıp duruyor kafamın içinde. Yol bilmiyorlar, adres bilmiyorlar. Öylece dolanıp duruyorlar.
Düşüncelerimin belirsizliği kafamı bulandırıyor, duygularım ise beni yormaktan başka hiçbir işe yaramıyor. Bir tanıdık sima arıyor gözlerim, ruhu bana evvelden aşina olan, gözlerine baktığımda anlaşıldığım, konuşmadan da dinlendiğimi hissettiğim biri… Sanki hangi kapıyı çalsam yabancı yüzler, tanıdık yalanlar. Ruhumun ait olmadığı yerde bedenim kalabalığa uyum sağlayamayacak kadar uzak bu yere, bu insanlara.
Düşüncelerim ve ben ne bu çağa aitiz ne de bu çağın insanlarına. Çok ötesindeyim bu çağın.
Kafamı kaldırıp insanlara bakıyorum hepsi o kadar bana uzak o kadar yabancı ki… Dudaklarıma bir yalnızlık türküsü tutturup zaten uzak olduğum insanlardan bedenen de uzaklaşıyorum. Hayat hakkında zerre bilgisi olmayan, yaşamayı sadece var olmaktan ibaret sanan bir avuç zavallıdan bahsediyorum. Evet onlar için yaşamak sadece var olmaktır, hayatlarında bir kez olsun tek bir doğruyu sorgulamayan insanlar hayatlarının tümünü yanlış yaşamaya mahkûmlar. Bunların arasında anlaşılmamak bir lütuf aslında diye geçiriyorum içimden.
Sonra düşünüyorum, çok düşünüyorum belki de en çok yaptığım şeyi yapıyorum; düşünüyorum.
Aslında ne kadar zamandır tek başıma olduğumu düşünüyorum. Dönüp baktığımda hep tekmişim, her şeyi sürekli tek başına halletmiş olmanın verdiği çok fazla yorgunluk ve kırgınlık var üzerimde. Hatta o kadar fazla ki bu yorgunluk ne söylesem bu yorgunluğu tarif edebilecek bir ifade yok. Kırgınlığım, kırgınlığım ise… Beni sürekli güçlü olmak zorunda bırakan bu hayata çok kırgınım ve bu kırgınlığım sanki hayatımın her anına yayılmış.