Kapkaranlık sokağımın ışığı, yanan tek lambası, kaygıların bastırmasıyla geçen günlerin on üçüncüsü. Şehrimin ıssız sokakları, geçmek bilmeyen kışın kalıntıları. Yazmak için düşlediğim, ama korkunç bir
Ben bir sevda çölünde yekpare zamanın dışında ne aradığımı bilmeden dolanır iken yalan sevgilerden, ağız dolusu söylenen kahpe sözlerden, kalbimde bir kesi bıçak yarası ile
Naif ve zarif bir terkediş ile ayrılıyor ruhum bu çöplük,bu enkaz,bu domuz girmiş bağdan farksız bedenimden Hayat, üç beş yedi dokuz evde yokuz Orda mısın?
Büyüdüğüm yerleri soruyorlar. Hiçbirine, hiç kimseye cevap veremiyorum. Yutkunuyorum defalarca. Kime anlatsam, nasıl anlatsam da anlayacak diye düşünüyorum hep. Belki de anlar ama aynı duyguları
