Doktor bana baktı, ben ona. Önce dediğini anlamadım ,sonra duymadım. Sevdiğime yara mı var dedi yada onun gibi bir şeydi anlamlandıramadım. İnsan sevdiği ile
Belki de hayat sorguya çekilmeyecek kadar adil olabilseydi bununla uğraşmaz ,tek bir insanın yüzüne bile bakmazdım.Baktığım bütün yüzlerde tanıdık bir yabancılık çekiyorum.Çektikçe çekiliyorum insanlardan, bir
Zaman herkese farklı idi. Kimine düşman, kimine dost, kimine ise gülebilen birer şeytan. Duymak için kulak gerekmiyor bu zamanda, duymak için hissetmek gerekiyordu. His? Hissetmek
“Sonunda herkes evine döner.” diyor Sevgili Atilla İlhan ve ekliyor Sevgili Batur; “Ev neresidir? Ev doğduğunuz, büyüdüğünüz yer midir yoksa kendinizi ait hissettiğiniz yer mi?”
Yeni bir güne uyanıyorum yeni umutlara değil.Yüzümü yıkıyorum, mutsuzluklar silinmiyor.Sahi, benimle yürüyen, bazen adımlarımı geriye doğru iten, en mutlu anlarımda bile yanağımdaki busenin boynunu büken
Gece fırtına sesi ile uyandım. Bahar geliyor derken kış yeniden gelmişti. Tıpkı yüreğim gibi. Ne zaman baharı beklesek, kış gelip bulurdu bizi, yine buldu. Geceleri
Bir adam görürdüm hep,kâh camdan dışarı bakan Güzel havalarda balkonda oturan, Bir garipti de bilemezdim mahalleye yeni taşındığımdan. Yan komşum söyledi, o doğuştan felçli, Hem
Bu hikayenin ne yeri ne zamanı belli. Hanı literatürde hikaye, yer ve zaman beli olan olaylardır diye tanımı yapılıyor ya, işte bu hikaye o hikaye
Kalamayacağından bahsettiğimi düşünmüştüm. Beni bırakıp gitmek istediğini. Oysa ki, Kollarımda ölen birisini nasıl uzun anlatıyım, ben onu bilemedim, yaralandım, sensizlik zormuş… dilim tutuldu, sustum…