Savaşın ortasında çocuklar yaşamak yerine ölüme sarılıyorlar.Zalimlerin olduğu yerde toprağa her zaman kan düşer.Acılar,çocukların kalbinde kandillenir.Çocukların gülmediği ve yaşamadığı bütün coğrafyalar güneşi doğurmaz. Savaşın ortasında
Matemim,hüznün dudaklardan akıpCan bulduğu sokaklarla doldu.Yeşil yapraklı yonca örttü bedenimi.Aşk ve ayrılıkların fecriYakarışlarımı bağışladı,her yanım cesetlerle dolu. Gönlümle, vebalim arasında devreden sancılarım,Yeminler eskittikçe kara toprakta
Sokaklar dar geliyor artık Başı dumanlı apartmanlar, Molozlara kalmış koca yollar, İçimi hatıraya boğan çocuklar var. Çadırlara yazılmış kader diye, Oysa kaderi yazan onlarmış Nerden
Çetin mücadelelerin insan ırkı üzerindeki etkisi,Aşkın tahtında yeni kavgalara sebep oluyor.İçimdeki isyan ateşiYolun sonunun pek de sonu olmadığını gösteriyor.Bitmeyen destanların yazıldığıZehirli okların hedefi tam on
Morun tonlarıyla donanmış tuvalimin üzerine beyaz boyayı geçip yeni bir çalışmaya başlayalı kırk bir dakika oldu. Siyah penye kumaş pantolonumun üstüne giydiğim haki ip bolerom,
Ölmek o kadar da umurumda değil, benim canımı sıkan ölümün kesinliği. (Charles Bukowski)
Ben en azından katilimi tanıyorum. Fakat sen bir gün sevilmediğin bir yürekte, kim vurduya gideceksin. (YILMAZ GÜNEY)
Biz etten kemikten değil,en dolaysız eğretilemesi bir su olan zamandan,yavaş yavaş yitip gidenden yaratılmışız. (Jorge Luis Borges)
