FIRTINA SESİ

Gece fırtına sesi ile uyandım. Bahar geliyor derken kış yeniden gelmişti. Tıpkı yüreğim gibi. Ne zaman baharı beklesek, kış gelip bulurdu bizi, yine buldu.

Geceleri tarumar olmuş yüreğim, yangın yeri gibi sen ile dolu haldeyken yaşamaktan vazgeçmemek adına savaştım ben.

Kimse görmese, duymasa da , hayal kurmak, hayal olarak kalsa da, günün geceye karışmasını bekler, yine de severim. Üstelik sevmek için, aynı can, aynı kan, aynı dava hatta aynı dil, din olmasına da gerek yoktur. İyi insan olması yeter.

Ama unutmamak lazım. Hayat hep var , zaman var diye beklerken zamanın kalmadığını anlamak ne kadar zor ise , seni beklemekte o kadar zorluyor beni. Umudum var, var olmasına da beklentim aza düştü işte. Ve benim için, var olmak, savaşmak, savaştan vazgeçmek yoktur lügatımda.

Ama ya benden vazgeçersen o vakit neler olur? Saatler günü yarıya indirir. Kalp kırmızılığından cayar , ben ise, dereyi korkudan geçemeyen bir kurbağa gibi orada öylece kalır yaşamın sonlanmasını beklerim.

Bunu yaşama!

Çünkü bunu yaşarsan gönlün soğur. Bensizlik zordur.

Ne beni bensiz bırak, ne de seni sensiz. Çünkü biz biriz artık.

Bizi yaşamdan soğutma…