Bazen kendimi bir böcek gibi hissediyorum F.Dostoyevski'nin bu sözü beni oldukça etkilemiştir. Benim de kendimi bir böcek gibi hissetmemden kaynaklanan bir etkileşim değil, insanın insan olarak kendini ele alamayacak kadar çaresiz kalışı, yaşamın ihtişamlı iğrençliğinde kendine bir yer edinememiş olması ve eşsiz, tarif edilemez bir yalnızlıkla harlanan keder ve kasvet ateşi. İşte bu ölümcül bir hal'dir. Benim durumum Dostoyevski'den daha kötü var sayılabilir.
Çünkü, Dostoyevski'nin aksine ben henüz kendimi adlandırabileceğim bir şey, acılarımın acizliği ile bütünleştirebileceğim bir metafor, bir hayvan, bir madde veyahut bir başka benzetme bulamadım. Bir kaç şiirim de yalnızlığımı, hasta bir köpeğinkine eş değer belirtsem de, inanın bu satırlardan sonra çok daha fazla şey yaşadım ve artık bunun çok çok üstünde bir ağrı ve yalnızlık hissediyorum. Saç tellerimden, ayak parmak uçlarıma kadar uzanan uçsuz bucaksız bir sızı ile nerde, ne zaman, nasıl olduğunun bir önemi olmadan uzuvlarımın en ince dehlizlerine uzanan acılarımın mutlak ve muhakkak bir tarifi yok. Tanrıya karşı olan inançsızlığım, diğer insanların aksine gayba sığınıp, kendimi kandırabilecek ve acılarımın şarap içmek ve güzel bir kadınla sevişmek yerine vücudumun belirli bölgelerine su değdirip, secde ederek çözülebilir olacağına da inanmıyor oluşum, beni tamamı ile acılarım, ağrılarım ve endişelerimle baş başa bırakıyor.