DÜNYA

  Dünyaya sevgi,saygı ve merhametle başladık.Küçük yüreğimize büyük  umutlar yeşerdık. Sevgiyi ilmek ilmek işledik defterimize, sonra yüreğimize... Kalbinimizde zere kadar kötülüğe yer bırakmadık. Umutlar yeşerdik, umutlarla büyüdük. Hep sevecen, hayat dolu ve temiz kalpli olduk. Dünyada kötülük diye bir şey yok sandık. Sonra dünyanın o kadar masum olmadığı öğrendik. Öğrendiğimiz kavramların anlamsız olduğunu yaşayarak  gördük. Daha sonra keşkeler dilimizden dökülmeye başladı:Hiç büyümeseydikte bu kadar kendimizle çelişmeseydik. Hiç büyümeseydikte bu kadar taş kalpli olmasaydık diye sitem ettik. Ama bir türlü kendi özümüze dönemedik. Bir türlü içimize düşen iblisi yenemedik. Sonra toz olduk, toprak olduk... 
Bilinmez bir yolculuğa sonsuzluk yelkenleri açtık. Kimini huzur yelkenleri, kimini azap dolu  limanlar bekliyordu. Tek değişmeyen realite: ebediyet  denen yolculuk oldu.