BUGÜNE. HEPİMİZE.

Bu yazıyı, uyku nöbeti tutarken paylaşıyorum. Bugüne. Hepimize.
Bugün. 9 Şubat, 2023. Saat 00.44. İnanılmaz bir durumdayım. İnanılmaz, gerçekten. Hiç olmadığım kadar yazmak ve güvenli bir yerde bulunmak istiyorum. Lakin sonrasında, daha fazla yaşayabilmek için üzerindekilerin kaldırılmasını bekleyen binlerce insanı anımsayınca, utanıyorum. İçinde bulunduğum durumlardan sonra, kendimi yazmaya zor attım. Biraz daha dursaydım, sakin kalmam gerektiğini anlayamayacak kadar yitirecektim sanırım, akıl sağlığımı. Çok da mevcut olduğunu söyleyemem, orası ayrı. Depremler oluyor. Hem dünyada, hem dünyamda. Derin bir sükûnet… Az önce bile… Bakın… Sanırım sallandım dedim kendi kendime lambayı kontrol ederken. Galiba deliriyorum. Lütfen kurtarın onları, bizi; kalemlerim, kelimelerim. Bir iki dakika önce mutfakta ışığı söndürmüş, pencereden içeri sızan sarı sokak lambasının ışığı eşliğinde gözlerimden süzülen yaşları silmeden çalan müzikle duvarı izlemeye devam ederken, günlerdir ağlamadığımı anımsadım. Tutamadım ne yazık ki.
Enkaz altındakileri
düşünürken,
ruhumun
yorgunluğu eşliğinde
hadsiz
düşüncelerin verdiği
gözyaşlarını.

09.02.2023
00.53