BOŞLUK GİRDABI

Dünyanın merkezinde değilim, kıyısındayım artık.

Araftayım, ne sıkı sıkıya bağlı olduğum bir inancım, ne de inanmışlığın kudreti var ruhumda.

Hükümsüzüm!

Rüzgar da savrulan bir kelebeğin kanatlanmaya çabalayıp, uğraşan bir uçurtmanın kuyruğu gibi;

oradan oraya savruluşu ve boşluğun kalbimde açtığı vazgeçilmez yara ile fazlasıyla doluyum. Kendimle doluyum…

Ve tüm mihraplara kapalıyım.

Tıpkı iyiyim derken bile hiç iyi olmadığımız bir dünyanın diyarın da gezer gibi,

Onurlu bir yüreğin çorak topraklarda savaşırken yürüdüğü karmaşada yaşadığı her şey doğrudur ya hani, bulunduğumuz coğrafya da ses çıkarmak, o uğultulu balçıkta batıp çıkmak imkansız oldu biliyorum.

Galaksinin içine çeken o yanar döner halinde kendimizi kaybedişimizi uzaktan izler olduk. İzledikçe gördüğümüz sadece bir yalnızlık hali.

Dans eden ruhum bile artık yalnız…