ZAMANSIZ ZAMANLAR

Her şeyin bir zamanı var derler, beni hiç bulmadı o zamanında gelen şeyler… Hep zamansız oldu sanki istediklerim yahut hiç olmadı. İstediğim o şey miydi yoksa o zamanda olmasını mı istiyordum ? Anlam veremedim bir türlü. Tek bildiğim sanki hep zamansızdı yaşadıklarım. Sonra zamanında olması gereken hiçbir şeyi de doyasıya yaşayamadım. Sanki çocuk olmadan genç oldum, gençliğimi yaşayamadan ise bir anda onca sorumluluğu üstlenen olgun bir yetişkin oldum.
Zamansız yaşadığım şeyler gibi duygularım da hep zamansızdı. Hiç olmaması gereken yerde olmadık şekilde ele verdiler beni.
Dimdik durmam gereken yerde -belki de uzun süre dimdik durmanın verdiği dayanıklılıktan- hep çocuk gibi iki damla firar ederdi gözlerimden. Saklayamadığım gibi silmezdim de gözyaşlarımı boynuma kadar süzülüp giderdi öylece.
Tam tersini yaşadığım da oldu elbette.
Üzülmem gereken zamanlarda üzülemedim, kırgın kırgın baktım öylece. Hıçkıra hıçkıra ağlamam gereken zamanlarda ağlayamadım. Sadece yutkunup boşluğa baktım. Belki de o zaman o boşluğa bakan küçücük kız çocuğu ağlayamadığı için büyüdü ve bir anda yetişkin oldu.
Çünkü bilirsiniz çocuklar ağlar içinde tutamaz ki ağlamasını. Eğer ağlayamıyorsanız büyümüşsünüzdür. Ben daha o zamanlarda yitirdim işte o deli dolu, neşeli hırçın kız çocuğunu.
Farkında mısınız bilmiyorum ama çocukluğunu yaşayamayıp hemen büyümek zorunda kalan çoğu insan -istisnalar hariç- hep çok çabuk kırılırlar, dokunsanız ağlayacak gibidirler. Çünkü onlar en çok ağlaması gereken zamanlarda ağlayamadılar, sustular.
Bir diğer konu; zamansız yaşanan tüm duyguların ziyan olduğuna inanıyorum ve zamanında yaşanmayan her şeyin ne kıymeti ne de önemi kalıyor.