HAZİNE

Dostum, gördüğün gibi gece uzun öyle mahzun ,derdimi anlattım yıldızlara ışığından bir damla kalmadı. Uzaklara çok uzaklara daldım ulaşamadım, yetişemedim umuduma , yabancıyım, ona bir heves olur diye yaklaştım elimi uzattım .Karanlığı gömer hazineme ulaşırım diye ne vardı biliyor musun? Koca bir hiç, aslında hiçlik de çok şey anlatır. Çok basite indirgememek lazım mesela hiçliğim ,eşitliğim demek hiç olmak. Üstün olmamak demek kapanan kapıların ardından hakikati ulaşmak dersini almak belki de, acıya maruz kalıp hücrelerine kadar hissetmek, düşüncelerin yarıştığı ideoloji de karanlığın içine umuda kapılıp ışığına kavuşmak belki de, huzuru isterken ,mutsuzluğunla savaşmak belki de ,uzanamadığım umuda heves edip koşmak demek sonra tozu attım üzerimden direndim azmettim koştum yetişemedim. Hazineme çok çalıştım sabaha kadar uykusuz korkusuzca savaştım.Bedenim cılız, yorgun tutunamaz haldeyken düşündüm ben neyim? Ne haldeyim ne oldum ,ne olacağım ? Teslimiyet yolculuğu mu bu yoksa dejavu mu? Ya da misafir miyim kalıcı mıyım ? Derde kedere gençlik denen şey gezip tozup yemek mi? Yoksa tekamül mü hazine ve cevheri eline alıp ışığıyla dünyanı aydınlatmak mı? Daha çok gencim deyip çok şey ertelemek mi ? Yüreğim kanıyor dostum ,meğer kafamda ne çok şey büyütmüşüm. Çok şeyi dert etmişim dert dediğin ,rüzgarın esip dağdaki kayanın üzerindeki toz işte . Kaybolu vermek, kaybolmak o kaya hala duruyor yani ben dağ gibi bir kayayım ne kadar güçlüyüm. O ulaşamadığım hazinemin üzerinden oturuyormuşum farkında değilmişim benim özgürlüğüm karakterim hayata bakış açım hissettiklerim duygularım nimetmiş, mübarek öğrendiklerim arayışlarım benlik teslimiyetim yolculuğunda bulduklarım hazineymiş dostum.