QİREJ ( KİR )

Gelecek silik ve eğreti bir sis bulutu gibi. Geçmiş ise zikrettikçe şehvete düşürüyor, içimde kederle zevklenen küçüğü. Çevremde görmekte olduğum herşey iğrendiriyor beni. Evren ve içindekiler büyüleyemiyor nicedir ruhumu. Ruh! Onu yitireli epeyce oldu. Tükettim içimdeki son zerrelerini birikmiş kırıntı iyiliğinin. Mesihlere duyduğum güven, pezevenklerinkinden ileri değil. Hep öyle geçer diye düşünen mutlu ve sevimli bir çocuktum eskiden. Güneşin söndüğü bir seherde çirkin bir penis çekti herşeyi elimden. Her çırpınışım, tecavüzcümü gitgide şiddetlendiriyordu. İniltilerim delerken ciğerimi, göktekiler sessizce izliyordu üstümdekini. Kesik kesik hırıltı ve böğürmeleri sürekli işitmemek için ince bir şiş sokup deldim flüt dinlemekten şişen işiten uzvumu. Herkes, herşey susuyordu. Bende susuyordum. Tepinmeler kurutuyordu dilimi. Üstümdekinin tükürüğü nemlendiriyordu dişlerimi. Seneler geçti, üstümdeki geçmedi üstüme gelmekten. Cinsiyetimi unuttum. Dişi gibi güzel, erkek gibi güçlü değilim. Bir müddet evvel bitirdim üstümdekinin işini. Bugün son gündü onun için. Demir bir şişe ile deldim beynini. Şimdi ise kendi ölümümü yiyorum. Menüde yoğurt ve böcek zehri. Onu yok edince herşeyi düzeltebileceğimi düşündüm. Meğer kurguymuş özgürlüğe duyduğum umut. O, belli ki delikli uzvumu değil ruhumu becerdi.