ZİBA

Biliyorum, tüm bunlara rağmen ağlayamıyorsun… Hissizliğinden değil, alıştığından şiddete. Biliyorum,bir fotoğraf saklıyorsun cüzdanında, yastığının altında,telefonunda,çekmecende yada herkesten sakladığın bir sandığın içinde ara sıra bakıp bir sigara yakıyorsun ,ezberlemeye çalışıyorsun Belki sende orada,o fotoğrafın bir yerinde gülümsüyorsun Bir fotoğraf ile hatırlıyorsun mutlu olduğun günleri ”keşke” diyorsun… Biliyorum,böyle olmasaydı nasıl olurdu diye merak ediyorsun. İki kızınız,eve döneceğin saati iple çektiğin günlerin,her gün sarılıp uyuduğun o insan için şükür borcun olurdu. Mesela; Duvarda olurdu,o şimdi gizli saklı baktığın fotoğraf karesi İçinde ki ormanda kuş sesleri, yeşermiş ağaçlar,koca yapraklı papatyalar olurdu Biliyorum,böyle olması için sahip olduğun herşeyden vazgeçebilirsin Seni çok iyi tanıyorum… Biliyorum,sabaha karşı çıkıp,avaz avaz bağırmak istediğin o balkonun soğukluğunu Biliyorum,”ben şimdi ne yapacağım? ” sorusunun içinde ki çaresizliği Biliyorum, belki karşılaşırız umudunu Biliyorum,bir şey kesiyor içini,birşey yumrukluyor içini durmadan Birşey sıkıyor içini ama ağlayamıyorsun…