Ruhuma cuzzam gibi işleyen bu aşk
Kederin kirli elleriyle yanaklarımı avuç içine alıyor
Sevda dediğimin ağrılı suları süzülüyor ciğerlerime, zehir gibi
En sevdiğim tarafından kırılmak içimi incitiyor
Keşke böyle olmasaydı dediğim ne varsa yüzüme çarpıyor bir akşam üstü veya gün doğmadan veyahut en kuytu karanlığında gecenin yalnız kaldığımda.
Yalnızlık, ne tuhaf sayın insan.
Bir senfoni oluşturuyor uğultusu kulaklarımda ve gözüm kederimin filmini bu açık seslerle hareket ediyor.
Ey özgürlük, çıksam bir dağ başına bağırsam uçsuz bucaksız yokuşlara, alçaklıklara
En gür sesim yetişir mi insan olanın alçaklığına
Kaç boyutlu olduğunda dünya, gerçek yüzünü görebiliriz insanın
Hangi pencereden bakıldığında anlamak daha kolay olur birini
Hiç bir pencereden bakılmadı bana, hiç bir güneş doğmadı benim için, hiç bir yağmur huzur düşürmedi toprak kokusuyla içime.
Ben sayın insan, beceremiyorum yaşamayı
En çokta insan olarak, insanlarla
Her gelen bir balyoz darbesiyle kırıyor kalbimi
Taş değil ya sayın insan
İnsan olan yapıyor bunu fakat
İnsan olan bunu kaldıramıyor.
Bu zamanlarda oldukça içime çekiliyor benliğim.
Ruhumun dehlizlerinde saklıyorum acımı
Uzaklaşıyorum ne varsa, kabuğuma sığınıyorum.
Kaburgalarıma sokulup saklanasım geliyor.Öyle yalnızım ki şu sıralar sayın insan.Kendimle bile konuşamıyorum.Yalnızca şu sıralar
Yaşar Kemal geliyor en çok aklıma; Çın çın ötüyor yüreğimde bu dünyanın ıssızlığı, Tanrı kimsenin başına vermesin böyle bir yalnızlığı.