Bazen huzuru çok uzaklarda ararsın, bazen de çok yakınında olduğunu fark etmeksizin içinde buluverirsin kendini.
Bir bakmışsın ki huzur aslında arayıp da bulamadığın değil, hep yanında olanmış.
Ne acayip değil mi ?
Aradığının çok uzaklar da değil de burnunun dibinde olması..
Yani içinde bulunduğun an ‘da olması. Çünkü huzur bakmayı bildiğin ve görünce bırakmadığın her an ‘da..
Zira insanoğlu kaybedince anlıyor elindeki huzurun değerini..
Ve sonra hep bir pişmanlık sarıyor gönülleri..
Gel gör ki o pişmanlık çok şey eksiltiyor kaybedilen her andan..
Huzur bezende kendini ait hissettiğin yerde olmaktı.
Yani nereye aitsen dünyan orasıydı ve dünyan neredeyse huzurunda oradaydı..
Peki senin dünyan hayatının neresinde, huzurunu hangi dünyanda arıyorsun da böyle kaybolmuşsun ?
Sonsuz huzuru bulabilmemiz için bazen çok derinlere inmemiz gerekir. Derin olan her şey de insanın kalbinde saklı…
İşte o yüzden, kalbinizde bir dünya oluşturun.
Ve o dünyanızın içi sadece Huzurla dolsun..
Hayatımızda ruhen yorgun olduğumuz, bitkin hissettiğimiz dönemler mutlaka vardır..
Bu dönemlerde umut en güçlü silahımız olmalı.. Zira her yeni gün, bir umuttur .. Güneş doğduğu sürece pes etmemek ve yolculuğa devam etmek gerekir. Allah’a şükretmeyi dilinden düşürmemekse her gelen günün, geçmiş günlerinden güzel olmasına işarettir.. Zaten insanoğlunun umut etmekten, dua etmekten başka elinden ne gelebilirdi ki ?
Acizdir insanoğlu, topraktan yaratıldığı gibi duaya ibadete muhtaçtır, yoksa hep bir tarafları eksiktir..
Ruhen doymak istiyorsa şayet, umudunu hep baki tutmalı ve şükretmelidir her anına..
Huzur bazen de mucizelere inanmak değil miydi ?
Öyle ki umudun olduğu yerde de ; Mucizeler çiçek açar..
Peki senin mucizen nerede hiç düşündün mü ?
Düşünmeye çok da gerek yok aslında.
İnanmaya ve görmeye ihtiyacın var..
“Çünkü sen mucizenin ta kendisisin…”