GÜN GEÇTİ GÖRDÜNÜZ MÜ?

Gün geçti gördünüz mü?
Hani otururken birdenbire bir kuş sürüsü geçer ya tepenizden. Başınızı kaldırdığınız zaman gözleriniz yalnızca arkada kalan kuşlara çarpar, en geriden gider ya, hep bir kaç tanesi. İşte hayattaki günlerimiz de aynen bu kuş sürüleri gibidir. Bazen o kadar hızlı geçer ki günler, arkasından koşmak isteseniz de yetişemezsiniz. Bazense ağır ağır, dünyanın en yorgun kuşu sizin tepenizden uçuyormuş gibi hissedersiniz.
Zaten gün dediğimiz şey ömrümüzün saatlerini sömüren, gecesini gündüzüne mağlup eden ertesi güne geçmek için güneşi bile batıran, insandan hiç bir şey almasa bile ömründen git gide azalan bir kavram değil midir?
Keşke bir kafese hapsedebilsek bazı günlerimizi ya da cam bir şişeye kapatıp sıkıca kapatsak kapağını. Uçmasa böyle ömrümüzden kaçmasa böyle bizden.
En güzel zamanları kapsayan bütün saatler bozulsa, hiç geçmese, zaman dursa da hayat bir süreliğine güzelleşse.
Bizi hayata karşı kırgın kılan, geride bırakıp ileriye de taşımak zorunda kaldığımız günler çok ama çok özgür olsa. Onlar özgür olsa da biz tutsak olsak.
Böylesine sayılamayacak kadar güne sahip olmak çok kırıcı. Dahası bu günlerin ne getireceğini bilememek. Ve en kötüsü nerede hangi günde veya hangi şekilde öleceğimizi bilememek. Bir kuş olsak mesela belki uçarken ölürdük veya bir kelebek olsak bir günde ölürdük. Fakat insanız gökyüzünde ölmek için çok kanatsızız bir günde ölmemek için çok tutsağız.
Bir kelebek sürüsünün bir araya gelişiyle uzayan ömürlerini kıskanıyorum. Her birinden bir ömür bin taneyse eder bin ömür belki bir gün ama aslında çok ömür…