EVE GİDEMEDİĞİM ZAMANLAR ANNESİZ ÇOCUKLARA BENZERİM

Eve gidemediğim zamanlar dut ağacının altında kimliği belirsiz bir ölümü düşünürüm.
Artık kötü şeyler duymak istemiyorum.
İnsan en çok ne eksikse onu içinde büyütür.
Kendimizi en çok kendimizden saklıyoruz.
Eve gidemediğim zamanlar yüzüm solmuş ayva ağaçları gibi.
Artık kötü şeyler duymak istemiyorum.
İnsan ,gidemediği yerlerin özlem çiçeği olarak balkonlara açar.
Biz de tabiatta onu koklarız.
Bize bir şeyler oldu.
Eve gelenler eksildi.
Duvardan sırayla indiriyoruz resimleri
Zaman bütün depremlerden daha sarsıcıdır.
Bize bir şeyler oldu.
Toz olmuş anılarımızı aynalara yansıtıyoruz.
En çok ne eksikse hüznümüze o yansır.
Eve gidemediğim zamanlar her bulvarda  ağlarım.

Kolum kanadım kesilir.

Sessizliği yıldızlı geceler böler.