Bazen bir kare bütün bir hayatın biyografisi olur. Bugün günlerden dudakların kuruması, cümlelerin demli çayla birlikte boğazda tıkanması, gözlerde ulu bir mahcubiyet, kalpte ne olduğu belirsiz duygular sarmalı…
Bir ahvalin ulu ortamda bir anda yaşlanması her nefesin boğazımızı çok derin, çok kızgın, çok aceleyle yarılan susuz toprak gibi ve de alıp verilen her zerre havanın ciğerlerimize girmesi, çıkması yüreklerin bıçakla yarılarak tuz bastırılıp bir sonraki yarılmaya hazır hale getirilerek, tam manasıyla iyileşmeden ve ağır bir yarılamaya arzusu taşıyıp bahtına yenilmeyle karşı karşıya gelme zorunluluğu bulundurarak devri daim mekanizmayla acının âlâsıyla başbaşa kalırız.
Yolculuklar başlar aniden gün boyu. Her durağın dudaklarında akan nemli siren sesleri ve gözlerinde dökülen kızgın ve boğuk kelimeler. Herhangi bir durağın herhangi birisinde uyuşuk göz renklerimiz birini arar veya çok uzaklarda kalmış belki de bir daha görebilme ihtimalini düşünecek kadar yakın olur idamımız nefesimizde, diyarlarımız ve içinde barındırdıkları. Annemizin gözlerinden süzülen dualı yaşlar, babamızın kalın kaşlarının altındaki yufka yüreği, gizliden gizliye kirpiklerimizle süzdüğümüz sevdalarımız…
Hepsi birer film şeridi gibi geçer gözlerimizin önünde. Filmin baş rolünde ise tüm sevilenlerin donakalması vardır.
Bütün bir hikayenin olması ya da olmaması iki dudak arasındaki mesafeye ve iki durak arasındaki zaman dilimine bağlı olarak devşirir yaşamımızın her kalesini. Belki arafta kalınıyor belli aralıklarda fakat parçalar illaki bütüne kavuşuyor.