GÖRMEK

Doğanın el değmemiş dokusuna dokundum gözlerimle. Ne kadar saf ne kadar temiz olduğuna şahitlik ettim bu gün. Ellerimle dokunmadım yapraklara ayaklarımla basmadım topraklara. Çünkü biliyorum ben bir insanım, yüreğim ne kadar temiz olursa olsun kirli bir iz bırakacağım adımlarımın gerisinde. Aslında korkuyorum, arkamda bırakacağım izden çok yüreğimde taşıdığım izlerden. Benim kalbimin toprağına hunharca basıp geçen herkesi düşünüyorum, sonra ben ne hissettim. Diyorum ben ne hissettiysem bu tertemiz doğa da aynısını hissedecek diyorum. İyi veya kötü hiç bir iz bırakmamalıyım arkamda. İnsanlar birbirlerinin hayatına girerken ne kadar da acemice davranıyorlar diye düşünmeden edemiyorum. Oysaki birinin hayatına girmeye çalışmak için önce onu tanımak, ona gözlerimizle dokunmak gerekir. Birbirlerini hiç anlamadan sımsıkı sarılan insanlar çarpıyor gözüme, sadece duvarlarla çevrili evler, nefeslerinden mutsuzluk tüten çocuklar mutlu olmayı hayal bile edemeyen kadınlar, dik durmaya çalışmaktan kalbi bükülen adamlar ve dahası…
Neler görüyorum ben?
Gördükçe görmek ister ya insan, bu öyle bir şey değil ben gördükçe kaçmak istiyorum artık, çünkü bir saatten sonrası süregelen mutsuzlukları görmek sadece…