Kaderin bir başlangıcı mı yürüdüğüm bu yol, yoksa sona mı geldim?
Dokuz ay suyun içinde kalıp ayrı bir dünya yaşayıp kimsenin yardımına ihtiyaç olmadan içerde beslenmek zorunda kalmak, sonra sana dört elle sarılan, merhamet dolu kucağa sarılmış, sımsıcak sevgiye boğulmak. Bu aslında nasıl değerli olduğunu kanıtlamaz mı?
Aslında hayat her yeni doğuşuyla haydi yarış çevir pedalları , geride kalma zamanla yarış ama hızlı değil acele etmeden ,demlenerek, büyük bir olgunlukla karşıla.
Her yaşanan için ona teşekkür et. Senin Kâmil olabilmen için yeni bir öğreti, yeni bir ders alıp iliklerine kadar çekip hücrelerini her bir sayımında Allah de yola çık o bana kafirdir’de.
Niyetin sağlamsa kısmetinde olanı alırsın. Omuzlarındakini yük olarak görme yermen gereken şey ön yargı değil aslında kendinsin. Bir aynaya baktığında onda ne görürsen fikrini, zikrini yansıtırsın aslında aynadaki yansıman sen değil hangi gözle baktığın ,verdiğin değerin savaştığı yanındır.
Peşine düştüğümüz pişmanlıklar, suçladıklarımızdır. Akan su yosun tutmaz derler . Sen akışa bıraktıklarını kirletmeye çalışırsan geçmişin izlerini silemezsin. Dengesini bozduğumuz her şey bir gün bize olumsuz yönde döner. Hayatın tüm iniş çıkışlarında ellerimizden akıp giderken, biz burada nerede duruyoruz onu düşünmek lazım yandım mı, demek lazım yoksa yanmak mı lazım pişmek için?
Ben oldum galiba deyince bile kaybettiğimizin farkında mıyız acaba? Dünyada ki olaylar bile bir anda değişebiliyorken ,kış ayında bahar olabiliyor ya da yazın ortasında kara kışı yaşayabiliyoruz! Hislerimizin benliğimizin gecesi de gündüzü de var. Problemi başkasında aramak kendini avutmaktır. Bir çeşit teselli çabaları ama bir kalbine baktığında her şey biter hiç kimse aynı değil sebepler içinde çareleri kendimiz üretmemiz lazım, kendi dünyamızda sevgiyi uyandırmak , nefreti söndürmek lazım.
Sevdirmeliyiz içinde merhamet olmayana acıma duygusunu tattırmak lazım , mutsuz olana mutluluğu yaymak lazım.