VAZGEÇMİŞLİK

Çoğu zaman kendimi uzun, uzun anlatmak ve susmak arasında gidip geliyorum. Hiçbir zaman hissettiklerimi tam anlamıyla anlatamayacağımı, anlatsam da anlaşılamayacağımı bildiğimden susmayı tercih ediyorum.

Yazıp yazıp siliyorum hep,

cümlelerimi toparlayamıyorum.

Hep bir yanım eksik kalıyor. Bir şeyler yolunda değil ama inatla her şey yolundaymış gibi davranıyorum. Bazen düşüncelerim arasında kayboluyorum. Bazen de düşünmekten kaçıyorum artık. Böyle ne kadar devam edecek diye sormayı da bıraktım, bırakmışım…

Galiba cevabını biliyorum. Hep umudu aşılayan olmaktan da yoruldum galiba, kendime umut olmadıktan sonra ne anlamı kalıyor ki ?

Artık sessizce bir köşeye çekiliyorum. Yolunda gitmeyen ne varsa bir an önce son bulsun istiyorum.