Güzel günlere uyanacağız bir gün, belki bir çınar ağacının altında ya da bir selvi ağacının tepesinde veyahutta elma ağacında.
Sabahın o aydınlık güneşi yüzümüze vuracak o gün hissetmeyeceğiz hüzünleri yüzümüzde ve gülüşlerimiz uzak diyarlardan duyulacak bir gün. Belki geçecek bugünler ama kötü hatıralar kalacak anılarımızda, unutmayacağız beton yığınları altında kalan kızının elini bırakmayan babayı, annemi de kurtarın diyen küçük bir çocuğun sesini, dört yorganını sırtlayıp yola çıkan Azerbaycanlı kardeşimizi, unutmayacağız, unutamayacağız yitip giden insanlarımızı, içimize gömdüğümüz gözlerimizden süzülmeyen acı yaşlarımızı…
Bu ne zormuş, ne acıymış diyeceğiz dönüp bakıp ama bu zor günler de geçti diyeceğiz. Hissedemediğimiz çok şey var hala ne yapsak boş, ne gelir ki elden duadan başka, beklemekten başka!
Ama her şeye rağmen bize umut olanları da unutmayacağız dayanışmanın, merhametin, insanlığın var olduğunu ve acıyı hep birlikte hissedebildiğimizi…
Merhameti göstereceğiz dünyaya.
Sokaklarda şenlik, bayramlarda beraberlik göreceğiz. Çiçekler, böcekler arasında gezineceğiz. Belki akşama kadar evlerimize girmeyeceğiz, saatlerce sokakta oyunlar oynayıp, koşacağız sonra bir ses duyacağız annemiz ya da babamız seslenecek.
Bitti diye bağıracağız en sonunda belki de hastaneler insansız kalacak insanlarda acısız.
Önümüze gelene sarılıp, selam vereceğiz, şimdi canım çocukların mutluluğunu görüyorum gözlerinde, sarılışlarını, gözlerinde ki ışığı görüyorum. Derdimize deva güzelim bir umut var içimde yaşanılacak, o gün gelecek ve güzel günlere uyanacağız hep birlikte…