ACI İLE DOLDU ÜLKEM

Acı ile kundaklandı ülkem.

Gökyüzü mavi değil karanlığa büründü.

Tıpkı ülkem gibi.

Kara bulutlar ülkem yıkıldı.

Gecenin dehlizinde insanlar yatıyor, moloz yığınları altında.

Yatağım iğne gibi batıyor hiç rahat değil.

Günlerim aydın değil korkunç bir karanlık bütün ruhumu acıtıyor.

Kelimelerim kifayetsiz, acıyı tanımlamak zor.

Gündelik telaşlar, dertlerim bile utandı.

Acının tarifi yok molozlar altında canlar.

Acının ayazı vurdu yüreğimi, buz tuttu gönlüm.

Keder ile doldu günler geçmiyor.

Sanki zaman durdu ülkem.

Yıkık dökük kentlerinde kaldı.

Ne hayaller…

Ne düşler…

Ne umutlar…

Gitti şimdi geriye ne kaldı?

Ardında gözü yaşlı anneler, çocuklar .

Gidenler gitti kalanlar ne yapsın?

Biçare gönlüm utandı ne çare şimdi ülkem…