YUDUMLAMASI KALMIŞ ÇAY

Bilmiyorsun kimseye sormadan,
Her gün seni soruyorum kalbime.
Kurguladığım hayallerimde,
Senle çok mutlu oluyorum,
Bunu sende bilmiyorsun bende,
Az evvel kalbimden öğrendim...

Zaten yalnız insanım,
Bana sevdalı bakma kadın,
Aldanırım...
Dudağın ballanınca,
Gözlerin kızarınca,
Mutluluğa alışık değilim, ayıp!

Bilmiyorsun her gün aynanın karşısına geçip,
Otuz yaşında ben hâlâ,
Seninle konuşup sofranın başına geçiyorum.
Tek başıma çayımı senle içer,
E birde her sokaktan geçtiğinde selâm vermezsen,
Kafamı bir tarafa çeker makbule geçerim...

Asgarî bir nefesim,
Akşam işten gelen ablam,
Birazdan şehre ineceksem stresli düşüncelerim...
Ah ah hep ablama diyeceğim de seni bana ayarlasın,
Aynalarda hâlâ ne çok konuştum içimden,
Az evvel kalbimden öğrendim bunu...

Sabah kalktım sen,
Oturdum sen,
Kalktım bir yere gittim sen,
Döndüm yine sen.
Sonra çay demledim, kitabımı aldım,
Yine sen ve yine sen...

Ihlamur yetişiyor bahçende,
Kalbim yetişiyor aşkınla.
Aldım bir kalem yazdım,
Mırıldandığım şarkı da sen,
Öz akrabamdan çok görür oldum,
Ömrümde görmeden seni ben...

Küçük balaca rüzgârlar,
Kaçıp gidecek turnalar.
Ben bu dağlıklarda, taşlıklarda nergislerle ne yaptığımı...
Yol üstünde geçen bir ceylânda bulunca,
Bu yol mucize olmalı,
Ama bunu az evvel öğrendim...

Güzel aşk şarkıları mı çalıyor?
Yoksa ben mi böyleyim?
Kalbimde bir muska,
Yarılacak ki heyhat!
Ağzımdan çıkamayan aşka,
Aynalar nasıl dayanacak?