ÖLDÜK MÜ DERSİN?

Ne yazacağımı bilmeden yazıyorum ilk cümlemi. Öyle plansız, öyle gelişi güzel.. Yazmak istediğim binlerce kelimeden ilk kelimem sen oluyor şimdilerde. Garip bir hüzün var boğazımda düğümlenen. Garip bir gülümşeyiş dudaklarımda. Ne pişmanım, ne öfkeli, ne kırgın ne de ölü gibi. Sessizliğin içinde anılardan oluşan film şeritlerini izliyorum öylece. Öfkem de hüzne dönüşüp durmuş gibi, bir kısır döngü benimkisi. Yaşamışlığımın sevinciyle yaşayamamışlığımın tanımlayamadığım duygusu var içimde. Hatırladığımda gülmekle ağlamak arasında sıkıştıran bir duygu bu. Farkettim ki çok şey yazmışım bugüne kadar. Korkumdan mıdır yoksa bir anı olma diye mi bilmiyorum senli cümlelerim çok az onu farkettim az önce. Bir gece yarısı aklımdan ölünce istediğim birini son kez görme şansım olsa kimi görürdüm diye geçirdim. İlk önce sen dedi kalbim sonra duraksadı hangi anında gelip görecektim seni? Usulca gülümsedim, aklımdan geçenleri görünce de vazgeçtim. Onun yerine yazmak istedim uzun uzun, yazmak. Kafamdan tonlarca cümle, düşünce, anı geçti ama bak yine onları değil de yazabildiklerimi yazıyorum sana. Belki kırgın veya kızgın gideceksin bana belki de zaten öyle gittin. Özür dilerim her ne yaptıysam, yaşattıysam. Bilirim özürlerin çok anlamı olmaz ikimizde de ama böyle bir son da yakışmaz bize. Diğerleri gibi sıradan öfkeli, kırgın, mutsuz, acı dolu ya da ne dersen işte. Seni unutmayacağım gibi cümleler kurmayı düşündüm aslında ama o kadar anlamsız geldi ki kuramadım. Çünkü insanız ya ne kadar unutulmayacak şey varsa unutuyoruz. Onun yerine hatırlamak için bir çok şey biriktirdim içimde sana dair. Geçenlerde bir dizi de söyle bir şey duymuştum; ‘Bileğinden kırmızı bir iple birbirine bağlı olan ruhlar ne olursa olsun tekrar birbirini bulur. Ama o ipi biri isteyerek koparırsa tekrar bir araya gelemezler.’ Ne dersin biz kopardık mı o ipi? Ya da o ipler koptuysa öldük mü dersin?