FERDÂNİYET

İyiliğim en çok bana zarar veriyor diye bir cümle kurdum az önce kendi kendime. Ya anlaşılmadığından ya önemsenmediğinden diye de iki tür sebep uydurdum. Zihnimdeki düşünceler karardı, kötülük bencilce her yeri sarıp ele geçirdi. Devamında umursamazlığı getireceğini bildiğim bu histen uzaklaşmaya çalıştım. Yanılgılarım hakikate ulaştığında yanağımdan süzülen iki damla yaşın ıslaklığını dudaklarımda hissettim. Gerçekten çok yorulmuştum, özellikle mecbur kaldığımı hissettiğim yalnızlıktan. Çare bulamayıp alıştığım bu saçma his beni bir noktada tamamlıyor ancak hep eksik hissetmemi sağlıyordu. Gece yarısında hislerimi sayfalara döktüm, havanın soğukluğunu tenimde hissettim. Tarif edemediğim boğazıma saplanıp kalmış bu düğüm, sigaranın tadıyla ağırlaştı. Geçen her bir saat ve gün beni çözmesi zorlaşan bir labirentin içine daha da çok hapsediyordu. Eksik olsa da bir çok şeyi kabullendim, aştığımı düşündüm. Haklı olup üzülmek yerine haksız olup mutlu olmayı dilerdim..