KAYIP ŞARKILAR?

Kadın tatlı sert adamın gözlerinin içine bakar sorgularcasına.

Niye geldiğini bile bilmiyorum.

Kafamın için de yüreğime dolduğun o an var.

Sayıkladığım hatıralarım, ve bir de sana bile diyemediğim kimsesiz itiraflarım!

Yoksun, yanımda olduğunu söylerken bile yoksun.

Kayıpsın sevdiğim, ruhun kayıp, şarkıların, sözlerin, benliğin, sen kayıpsın.

Ve beni dahil ettiğin girdabında çaresiz, yaralarımla baş başa bıraktın, bırakabildin…

Şimdi durup düşünüyorum, hata kim de?

Beni hiç göremeyen, bir gün yüreğine alan, sonra giden sen de mi?

Yoksa o yaralara izin veren bende mi?

Siz hiç bir kadının yarasına dokundunuz mu?

Hayallerine, umutlarına, isteklerine ortak olduğunuz da nasılda bakarlar size

Siz hiç bir kadının yüreğinden öptünüz mü?

Peki siz bir kadını hiç resim yaparken gördünüz mü?

Saçlarını ardına savurarak alır eline kalemini ve boyalarını çizmeye başlar, ruhu kanayarak çizer, çizer, çizer…

Sonra geriye dönüp tuvale baktığında gördüğü şey acıları, yok oluşları, hiç olmayan arzuları, söylenen tutulmayan sözleri ve yalnızlığıdır. Kalabalığın içinde ki o dinmeyen sızısı.

Bir karakter meselesidir aslında olan.

İçinin yangınını isyan ile haykırmak yerine gösteremediği o kimsesiz sessizliğini insanlara karşı bir saygı duruşudur, saygısızca…