YANGIN

Her sevginin içinde nefret, her kırgınlığın ardında göz yaşı bıraktım. Yalan dolu sözlere kanıp bilmem ki kaç yılımı harcadım. Sanki ve keşkelerle kendime yeni düşler yarattım da hepsini bir gece karanlığında kör ateşe atıp yaktım. Soluk bu memleketimin her yeri tıpkı kış mevsimi gibi. Boş bir tuval gibi boyaya boyaya bitiremediğim, yine de vazgeçemediğim inançlarım vardı. Bir göz çizerek başladığım resmimin yarım kalışı gibi çaresizdi bir yandan yalnızlık. Gözler yalan söylemez derler bir damla yaş ekledim resmimdeki gözün altına. Sevgiyi nerde ararsın da bulamadım sanırsın ey gönlüm… Sevgi bir tohumda da yeşerir, bir ağaç dalında da büyür yetişir. Belki bir gün yalanla can verir.

Kırgınlığımız doğuştan sanırdık niyetimize sual olmazdı. Her ne olursa olsun yapraklarımızı dökmeye hazırdık, sonbahardaki ağaçlar misali. Hayatımızın sonbaharı zaman tanımaz, bir o kadar acımasız ve hüzünlüydü. Dilime pelesenk olmuş yalnızlık ve sevgi. Kendimi ne kadar seversem o kadar yalnızım diye düşünürüm geceleri. Bu isteğimden değil, mecburiyetten doğardı. Gündoğumunda tüm şehrin aydınlanmasıyla içimdeki karanlık da yerini geceye bıraktı. Ümitsiz bekleyiş, sonsuz bir döngüde yıllar boyu süregeliyordu. 

Kafamın içindeki düşüncelerle dolu kalenin surlarını yıkmak bana ne kadar zor gelmişti. Kovanın içindeki arıların çıkışı gibi dört bir yana saçılmıştı binbir düşüncem. Yalanlar toprağa düştü, toprakta hiçbir tohum yetişmedi. Korkular göğe yükseldi, yıldırımlar her yeri karanlığa boğdu. Günahlar tutuşturdu bedenleri, yangın çevreledi etrafımızı. Anılar bir rüzgar gibi harladı alevleri kaçış mümkün değildi. Umut ortaya çıktı en sonunda, bembeyaz bir kuş gibi. Kanatlarını çırptı bir kez, sonsuz bir aydınlık kapladı gözümün gördüğü her bir köşeyi. Gayretimin sonucu sonunda göstermişti kendini, her şeye rağmen o beyaz kuş sevgiye inancımı hatırlatır nitelikteydi.