KANAYAN YARAM

Kanayan yaramsın hala..

Sızlayan yüreğimsin..

İçimde bastırdığım çığlık ve unutmak istediğim mazisin. 

En büyük acımsın sen benim! 

Ruhum intihar etti , sebebi sensin. 

Sen özlemek nedir bilir misin baba? 

Sen sevmek nedir bilir misin? 

Dokunabilir misin yüreğime…

Görebilir misin gözyaşlarımın ardındaki felaketi? 

Her gün aynı acıyla uyanmak nedir bilir misin sen baba? 

Her gün aynı kötü duyguyla uyanmak.. 

Çaresiz kalmak nedir bilir misin sen? 

Nereden bileceksin. 

Kendi kurduğum hayali bile kıskandım hep ben. 

Elinde uçurtmasıyla babasına koşan o kız olmak istedim hep. 

Benim hiç uçurtmam olmadı baba. 

Uçurtmadan vazgeçtim. 

Benim hiç bir zaman babam olmadı. 

Salıncakta oturup kahkahalara boğulan o küçük kız olmak istedim hep. 

Olamadım. 

Hayalini kurduğum kahkahaların yerini acı ve gözyaşı aldı.. 

Bana kalan ise sadece hayaller oldu. 

Ben hayallerimde ve rüyalarımda yaşattım seni hep..

Sen ise acıdan başka birşey yaşatmadın bana. 

Oysa saçımı okşasaydın yeterdi baba. 

Yaralarımı sarmalayacağın halde en büyük yarayı sen açtın yüreğime…