İÇ ÇÖKÜŞ VE UMUT

Bu bir iç çöküştür,

İnsanların yanı başımda dimdik durarak, beni sevdiğini sanıp yine yanıldım.

Yüreğim yaz günü, kışı görmeye alışkındı da,

Kış günü zemheriye yakalanmaya ona hiç alışamamıştı.

Sayenizde buz tutan kalbim yeniden atar mı, bilmiyorum?

Bundan sonra ne son durağım,

Ne ilk durağım var.

İçimin sevgisi kırılmış, bir balığın üstünde ki pul gibi dökülüyor dört bir yana.

Hiç mi iyi bir şey olmadı bu iğrenç hayatta dersin belki?

Gönül bahçem solmuşken mi? Hayır!

İşin kötüsü o kadar fazla yoruldum ki,

Artık atağa kalkacak dermanım yok.

O güçsüzlük ile dokuz köyden de kovuldum ya Benim onuncu köyüm olur musun?

Çünkü artık ben,

Bir atın rüzgar da yelesini savunması gibi özgür olmak istiyorum…

Ve yeni bir başlangıç için ardımda kalan ne varsa orada bırakıyorum, umudum hosgeldin…