KURBAN

Duydum ki sonsuzluk evrenimi elimden almaya ve çekip gitmeye razıymışsın. Bizi harap etmek için uğrunda öldürmeye kurban etmişsin. Evimi, aşımı, kalbimi yıkıp gitme… Cümlelerimde seni bahsetmeye kıyamazken, dökülen yaşlarımı silemezken; sineme resmini öpüp koklarken, kokuna şiirler yazarken gitme… En güzel günlerim var seninle sonuna kadar her anıma sığdıracağım o günler, yaşadıklarım son günüymüş gibi yaşadım. Kanlı bıçaklı değilim kendimle, düşman bile değildim. Seni bağrımda küçük bir bebeğe bakar gibi sardım öpüp kokladım, sarmaladım ninnilerimde. Gözlerim gözlerine değdiğinde okuduğum türküleri söyledim feryat içinde… Sevdan celladımdı. Bir sonbahar gününde gömdün ellerinle beni, yürüyorum en karanlık çaresiz anımda, kapılar kapanmış da olsa… Kendi kafesime tutsak da olsam. Vaktimi kuraklık içinde, çaresizlik içinde sarsa da… Aslında sana iyi gelen şey beni zehredendir. Şimdi bir yolum var uzun bir hikaye var önümde, seçimin çare olsada sana… Elimdeki kadehi sana kaldırıyorum heba olan sensizliğe, beni kuyunun dibine çeken karanlığa… Kabullenemem yol alıp gitmene, dudaklarımdan dökülür alıntı bir mısra: “Asıl çaresizlik çareyi geçirmişken eline avuçlarının içinden kaçırmaktır.” Ağlayarak dua ederek dermanı ararken derdime sebep olmuşum. Bazen vazgeçmek zordur. Kapanırsın eve, en zoru uyanmaktır bu rüyadan, saplantıya dönüşür. Korkarsın bir daha aynı kabusla uyanmaktan, mutluluk bu kadar uzaklaşmışken, kaybetmek çok acı verirken, aynalara evrene küsersin. Son sefer yolculuğuna uğurlarken sevinçlerimi , sen beni bırakıp giderken, hançerleri sırtıma saplarken, son bir gülüşte gömüleyim gamzende, kurşun gibi sözlerinle yorgunum artık çıkmaz bir sokağa kısıldım her yanım çığlıkla dolu sürgün bu nefretim.