ŞEREF

Şerefsizin gamsızlığıydı bizi asıl yoran
Ne isyan etti yaradan.
Ne taviz verdi imandan…

Şerefin ahlakıydı bozulan
Bir gün yaşamak için bir ömür kalktı masadan.

Öğütlüydü babadan
Kul hakkı yersen affetmez yaradan
Ne yaşarken utandı kuldan, ne de ahlak sütünü içtiği anasından…

Yıllarını dilendi
Yaşamak için sattığı yaşlarından.
Bin gözyaşı döktü
Alamadı ahını bir ahlâksızdan

Şerefle şerefsizin kavgasıydı bağıran
İkiside masum anadan üryan

Kazanan hiç çıkmadı bu kavgadan
Anlaşılsaydı eğer bir şeyler
Ne şeref dilenirdi hakkını haktan.
Ne de şerefsiz çıkarırdı günâhlarını kuldan…