KUSURLARINLA GÜZELSİN

Bu dünyadaki en güzel vücut senin vücudun. Gözlerin mesela, en güzel gözler ya da bacakların en değerli bacaklar. Neden biliyor musun? Çünkü sana dünyayı gösteren gözler bu gözler. Seni yürüten bacaklar bu bacaklar, bir başkasınınki değil. Belki şikayetçisin, burnundan mesela. Sana nefes aldıran bu burundan, vücudundan, oysa hiçbirinin görevi seni güzel göstermek değil. Onların görevleri başka, sen de biliyorsun. Ve onlar görevlerini yaptıkça güzeller. Görünüşünde, yürüyüşünde, konuşmanda belki kusur bulabilirsin ama hepsi seni sen yapan şeyler. Dünya kusurlarıyla güzel. Ağaçlar yıl boyu yeşil kalmıyor. Yaprakları dökülüyor. Dalları kırık, kökleri karman çorman. Şiirlerin bile bir kusuru var. O devrik cümleleri mesela… O bazen dörde, bazen kırk dörde çıkan kural tanımaz mısraları var. Kâh kafiyeli kâh kafiyesiz dizeleri var. Böyle olmasalardı şimdiki güzelliklerine sahip olurlar mıydı? Mükemmeli kovalamayı bırak. Ne kadar kusursuzlaştırmaya çalışırsan kendini, o kadar güzelliğini yitirirsin. Aynalardan kaçma. Gözlerinin rengine kızmak yerine, bir kez olsun ayna karşısında teşekkür et onlara, tüm bu dünyayı gösterdikleri için. Ellerine bak, parmaklarını tek tek oynat ve gülümse, çünkü bunu yapamayabilirdin. Ve kabul et, bazı şeyler olduğu gibi güzel. İçindeki o güzelliğe inan, kendini hak et.