KARMAKARIŞIK

En acısı da bazı şeylerin zamana dayanamamasıydı. İçim de hiçbir zaman özlediğim gibi olmayacak anlar ve insanlar vardı. Bir tarafı toz içinde, bir tarafı yeni kitap kokusu olan bir kütüphane gibiydim. Tozlu raflarda gömülü anılarla, dün yazdığım kitabın ilk sayfası birbirine karışıyordu. En kötüsü de her şeyin farkında olmaktı.

Bitti, geçti, gitti değil de gerçekten bu eylemleri hissettiğinde çaresiz kalıyordu insan. Yaşamak zorunda olmayışıyla ve yaşamak zorunda oluşuyla karmakarışık sayfalardan ibaretti. Yanan sayfaların karşısında yeniden oluşmaya başlayan sayfalar vardı.