BAŞ KAHRAMAN

Gizli sahnenin arkasında gören olmadı. Yangın alan yüreğimi… İçimde birşey var o şey neyse çok acıtıyor, yaramı deşiyor. Bazıları yokken bile vardır ya onlardan biri olmayı çok isterdim. İçime çeke çeke dumanı kor alevler savruluyordu kan kusuyordu dertler, elimde çay demlenmemiş hayatım, tatsız bu yaşananlar… Arkanı yaslan başlıyor işte film, öyle çok şey bekleme. Her şey olması gerektiği gibi, biraz hüzün ,biraz keder,birazda neyse anlatsamda anlamazsın şu lanet aşk denen şey… Şuan baktığımda bile anlatacak birşey olmayacağını… Bir noktada dikkat çekeceğimi, elbet biliyorsun bu filmin baş kahramanı kim olduğunu, hatta hiç layık görmediğin biri, adını söyle deseler dilinde düğümlenir adım o derece bağladın beni. Korkma cesur ol! Söyle sinmedi varlığım içindeki yokluğa … Filmin en acı yerinde birlikte ağlarız. Gözyaşlarımızı sileriz. Zamanında yapamadıklarını… Yanımda oturuyorsun ama çok yalnızım harabe bir şehre hapsedilmiş gibi… Faydası yok biliyorum. Ayakta duracak halim yokken, sana söyleyecek çok şeyim var ama nasıl olsa dinlemeyecek çok bahanen var. Böyle yaşanır mı bilmem böyle devam eder mi bu senaryo, bir yanım kefene sarılırken bir yanım yorma kendini, bu felaketten sen sorumlu değilsin diyor. İşte böyle değerlik filmin sonunda gözyaşlarımla ödüllendiriyorum kendimi, hiçbirşeyin tesiri yok. Bu anlamsız anlam diyarında