TILSIM

Yalnızlık ayrı bir mertebe, ağır ağır işliyor kalbime sessizce fısıldar koptu işte kıyamet, kabuğuna çekilmiş gücü kalmadı bu gömülü zindan gözleri korku dolu her anı, anlatacak çok şey varken sessizlik tılsımında büyülü dilim. İçimde kaldı bir uhde, yok oldu sükunet, yok oldu huzur, sadece karalara bürünmüş hataları, seçilmiş yanlış cümleler kafamın içinde, ne yapsam da çıkamadığım kapalı bir kutu… Koşuyorum kaçıyorum korku dolu geçmişinden, ipe bağlı tasmamla tekrar geri duvara çarpıyorum, hiçbir yol katetmeden kalıyorum öyle usulca ağlıyorum çaresizce elim kolum bağlı gidemiyorum etkisi geçmeyen narkoz gibi sarhoş gibiyim. Kelimelerim boğazımda düğümlendi. İçime ata ata gözlerim başa sardığı film şeridi, bedenim onca yükün altında enkaz, kalbim söküp atmak istediğim, her şey bana çapraz, ruhum bırakıp gitmek istediğim bu paralel evrende yaşama sevinci iksirini içmek isteyen dönence… Gel görki bitik ve yıkığım aldığım yaralarımın izinde boğulanım.