ELMA AĞACI

İçim, derin ve korkunç bir enkaz!
Üstesinden gelemeyeceğim diye korkuyorum, bu karanlık gecelerin.
Üç gün önce intihar eden en yakın arkadaşımın kız kardeşi ne hissettiyse , bugün aynı şeyleri hissediyorum.
Çaresizlik ve hiçlik.
Kardeşlerine sofrayı kurduktan sonra kendini bahçenin ortasında bulunan ağaca asması, bende ölümünden daha büyük bir ağrı hissettirmişti.Ölürken dahi hizmet etmek bu coğrafyanın kadınlar üzerinde ki alışkınlığını ön planda tutuyor, bu derin bir konu, susacağım.Geçen haberler de gördüğüm annesinin kafasını kesen adamın bu konuyla alakası da var , ne mi ?
-CELLADINI KENDİ YARATIR, VAR OLAN !
Oğlunu elbebek büyüten o kadın gibi,O elma ağacını kendi elleriyle diktiğini hatırlıyorum genç kadının.Beni bu iç döküntüye, ağrıya, hissizliğe iten şey de tam olarak bu sanırım.Bir insanın 15 yıl önce diktiği bir ağacın dalın da can vermesi, can suyunu döktüğün o ağacın seni canlı gören son şey olması ve canını ona teslim etmek, bunu kaldıramıyorum.Hayvancılık yapanlar bilir, bu durum sütü ile yoğurdu ile peyniri ile büyüdüğün bir koyunu kesen o insan gibi diye örneklendireceğim, o kız o koyun ve o insan o ağaç benzetmesi yapıyorum anlayın lütfen.Bu arada " vejeteryan veya vegan " değilim bu yalnızca bir örnek !Arkadaşımın edebî ruhunun olmayışı beni ölen kız kardeşini bir koyuna benzetmemde ki cesareti sağlıyor açıkçası Aksi takdirde " ölüm sana yakışmadı Zehra" diyecektim sanırım.Ailesinin gözyaşları gibi sahte bir metin olacaktı muhtemelen.Not: Sevgili aileler, intihar eden çocuklarınızın ölümü sizleri üzmesin, bu sizlerin eseridir.Çünkü insan, çaresizlik ve hiçlik ile ölümü mutlak çıkış görebilir. Hiç bir dert başlı başına ölümü muhakkak son kılmaz, ölüm çokluk içinde ki yokluktan türer ve intihar kesinliği herkes, hiç kimsesizleştiğin de gerçekleşir.