ACI

Yıllar geçse de unutamayacağım acıların izleri var yüreğimde…

Hiç unutmuyorum , ortaokula gittiğim bir dönemde yaşadığım o acıyı, gerçeklerin yüzüme bıçak gibi saplanmasını hiç unutmuyorum.”Zil çalmıştı , okuldan bir an önce çıkıp eve gitmek istiyordum. İstemiyordum kimseyle yüz yüze gelmek. Çünkü insanlara her yaklaştığımda duyuyordum o acı sözleri. Babasızlığım yüzüme vuruluyordu. Okulun bahçesine koşar adımlarla çıktım. Sonra bir kız ile babası çarptı gözüme o an sadece onlara odaklandım. Kız sarılmıştı babasına “seni çok özledim babacığım” demişti. Babası da sarmalamıştı kızını. Okulun bahçesinden koşar adımlarla uzaklaşmış eve varıncaya kadar ağlamıştım.” 

O an hissettiğim duygunun tarifi yoktu. Ben babasızdım. Benim sarılacak , saçımı okşayacak bir babam yoktu. Olmayacaktı. Saatlerce hıçkıra hıçkıra ağlamış , yastığımı gözyaşı denizine çevirmiştim. 

Neden ? Diye sordum kendime.

 Neden? 

Beni neden hiç sevmedin baba? 

Ruhumu neden öldürdün? 

O anı ölsem unutamam. O gün orada yaşadığım hisleri bir ömür geçse unutamam. Alıştım ama. Sevgisizliğin acısına çoktan alıştım. Artık bir damla yaş bile akmıyor gözlerimden. Mesela eskisi gibi düşünüp ,düşünüp acı çektirmiyorum kendime. Bazen anımsıyorum sadece. Onca çekilen cefayı! Meğer ben ne kadar da güçlüymüşüm. Acılarımı görmezden gelmeyi öğrenmişim. Değmeyecek şeyler için ağlamayı çoktan unutmuşum meğer. 

Şimdi bana ister gamsız diyin , ister sahte. 

Ben acılarıma alışmak için çokça bedel ödedim. 

Ve bunun ızdırabı ile yaşadım hergün.

Hayattan çokça dersimi aldım. Babam bile beni sevmezken şu kocaman dünyada kimsenin de beni sevmesini , anlamasını, saçımı okşamasını, yaralarımı sarmasını beklemiyorum artık….

Ben bu hayatta çokça sınandım , nasibime düşeni de aldım…