Sözcüklere duyguları,duygulara sevgimi emanet ettim.Sevginin sözcüklere sığmadığı yaşa geldiğimi farkettim.Yalansız olan tüm sözcükleri önüne dizdim.Zaman zaman kendime kızdım,zaman zaman sana…
Sözcüklerle dünyayı değiştiremem belki,ama dünya için milyonlarca sözcüğü infaz etmeye ant içtim.Çünkü kötülüğün kaynağını yok etmeye sözcüklerden başka bir gücün müktedir olmadığına inandım.
İnandığım yolda haklı olduğumu kah düşüp yorulan,kah kırılıp küllerinden doğan,kah mürekkebiyle insanların kalbini okşayan “kalem”anlattı bana.Bazı insanların kalbini okşamak,her kalemin harcı değilse de, bazılarının diz kapaklarını titreten imgeler ortaya çıkarmak kadar önemli birşey yoktur literatürde.
Belki şiirlerle sözcükleri bulutlardan düşen yağmur tanecikler gibi mükemmel dizemem ki, öyle bir iddiam olmadı,olamaz da.Olursa öyle bir iddiam, şirke kaçar ve sözcükler yerine infaz edilmem kaçınılmaz bu toplulukta.Ama kalpleri okşayan bir kelime bile üretmek çok önemli lügatımda.
Abdulsamet İLGİN
09.10.2022