Bilmiyorum...
Hiçbir şey bilmiyorum. İçimde beni yiyip bitiren bir duygu var ismini bilmiyorum, ne yapacağımı, ne zaman yapacağımı, ne yapmam gerektiğini… Hiçbir şey bilmiyorum.
Duruyorum öyle sadece aynaya karşı. Aynadaki kim? Onu da bilmiyorum. Yazık, gözlerinin içi kızarmış, göz altları morarmış, saçları karışmış, bomboş bakıyor bana; kaza geçirmiş , üzerinden araba geçmiş gibi bir hali var.
İlk defa kafam bomboş. Hiçbir ses yok, hepsi sustu. Onlarda şaşırdı herhalde, konuşmuyorlar artık. Ama böyle hissetmemeliydim…
Sahi, ben nasıl hissediyorum? Boş, boşluk. Hiçbir şey yok. Kafamdaki sesler susunca mutlu olurum, rahatlarım sanmıştım ama niye bu boşluk? Böyle olmamalıydı, bu olmamalıydı.
Bittim sanırım, bu sefer gerçekten bittim. Yolun sonu ya da belki başı kestiremiyorum artık. Tek bildiğim artık ne yürümek , ne kalkmak , ne ufak bir nefes almak istemiyorum. Atan kalbim sussun mesela, ciğerlerim kurusun…
“İçim iflas etti bedenim de etsin. Bir anlamıda kalmadı var olmanın, yaşamanın…’’
Kendimi çok çaresiz hissettim Aleyna hanım, biraz da üzüldüm. Kaleminize sağlık.🙏
Teşekkür ederim volkan hocam yorumunuz için. Üzülecek bir durum yok. Hepimizin bazen olur böyle anları ve çıkmaları. Ama atlatılır. 🥰