Başımı koyduğum yastıktan aklımı başka yerlerde bularak uyanıyorum.
Bana ait olduğunu sandığım aklımdan git gide uzaklaşıyorum artık.
Sonra mutsuz uyanıyorum, insan mutsuz ölmeli diyorum ama mutsuz uyanmamalı.
Diyorum ama ölemiyorum işte. Yine de bıkmadan usanmadan ölümü koluma takıp onu bir yerlerde unutuyorum. Geri dönüp de alamıyorum.
Sonra bir gün gelip beni bulacağı geliyor aklıma, köşe bucak saklanmayı düşünüyorum.
Ölümle ilk defa saklambaç oynamayı göze alıyordum.
Bir kapının arkasına saklanıyorum yüreğimin kapısı geliyor aklıma ben onu, koruyamamışken bu kapı neden korusun beni ölümden diye düşünüyorum.
Başımı kaldırıp gökyüzüne bakıyorum evet diyorum, beni bağrına basacak olan toprağa en uzak yer burası diyorum. Sonra kuş olmadığım geliyor aklıma kanatlanan umutlarım kırılıyor.
İstediğim zaman ulaşamayacaksam şu gökyüzü neden mavi,neden sonsuz diye düşünüyorum.
Ben zaten hep düşünüyorum düşündükçe var olduğumu zannediyorum.
Düşüncelerime açtığım her yeni pencere beni daha da paramparça etti. Artık gökyüzüne bakmak için bile geçmeyeceğim hiç bir pencerenin önüne…

Bu İçeriğe Emojiyle Tepki Ver
Çok Kızdım
Çok Kızdım
0
Tebrikler
Tebrikler
0
Aşık Oldum
Aşık Oldum
0
Aşırı Duygusal
Aşırı Duygusal
0
Wuuuu
Wuuuu
0
Çok Komik
Çok Komik
0

2 Responses

Bir yanıt yazın