BOMBOŞ

Şimdiye kadar gördüklerim nerede?
Hangi biri kaldı ellerimde inan bilmiyorum.
Saymaya kalksam on parmağımdan beşi boynunu büküp kapanacak ellerime.
Bomboş durup baktığım duvarları bile özlüyorum son zamanlarda.
Şimdi ise bakmaktan ziyade sırtımı dayadığım duvarların başıma yıkıldığı, güvenimin moloz yığınlarının arasında kaldığı bir zaman diliminde çırpınıp kaybolan güvenimi arıyorum.
Çok ararsam bulur muyum ?
Kim bilir…
Belki de bulduğum güvenime bile şüpheyle bakacağım artık. Bir kere olan bir güvensizlik duygusu bir kere daha belki de bambaşka bir surette çıkacak karşıma.
Ve yavaş yavaş kaybedeceğim, her gün biraz daha fazla şüpheyle ve daha az güvenle, çok fazla şey kaybederek kazanacağım…
En sonunda yaşamın böyle bir şey olduğunu, bir şeyi kaybetmeden başka bir şeyi kazanamayacağımı ve hayatın katliam gibi bir savaştan farksız olduğunu anlayacağım.
Bizim savaşlarımız hep böyledir, umutlarımızın kanatları kesilir,sevgimizin boynundan vurulur, güvenlerimiz dağlar da eriyen karlarların altında kalır…