Küçük bir kız çocuğu için baba neydi sizce?
Bundan yıllar öncesine dayanıyor benim özlemim.
Her çocuğun hayalidir babasının elini tutup markete gitmek ve şekerleme ya da en sevdiği çikolatayı almak. Yol boyunca babasına hayallerinden bahsetmek…
Benim için hepsi hayalde kaldı. Sadece ben babamı anılarımda ve gecelerde yaşattım.
Bir bayram sabahıydı. Annem en sevdiğim yaprak sarmasını, sütlaç ve baklava yapmıştı. Bahçeden topladığı salatalık, domates ve kor ateşinde közlenmiş patlıcan ve biberlerle donatılmış bir bayram kahvaltısı hazırlanmıştı bile.
Can alıcı nokta buradaydı işte!.. Annem, evimizin direği babamızın görevini üstlendiği günden bu yana hem anne hem de baba olmuştu, “Yavuz ailesine.”
Soframızın baş köşesinde yerini almıştı evimizin çınarı, dağ yürekli annem. Babamızı konuşacak olsak üzülmeyelim diye hemen konuyu değiştirirdi gül yüzlü annem.
Zaman hızla ilerlemekteydi. Abimler bayram namazından gelene kadar bayram sofrasına el sürmek yasaktı.
Bayram kahvaltısından sonra “Hadi kızım bugün bayram konu komşu ile bayramlaş,” demesi canımın acıması için yeterli sebepti.
Emir büyük yerden gelmiş, gitmesem olmaz. Akşama kadar devam eder, aynı şeyi der dururdu yoksa. Annemi sevdiğim kadar korkardım da.
Aslına bakarsanız bayramlaş dediği değildi zoruma giden, komşu kızlarının babaları vardı ama benim babamın yoktu. Canımı acıtan babasızlıktı. Acıtsa da gidilecekti o komşulara. Annem demiş ise doğru demiştir.
Ben boynu bükük düşerim yola sırayla bayramlaşırım komşularla.
Son kapı benden bir yaş büyük Tülay’lara gitmek en zoruydu. Annesi kendi kızından ayırt etmezdi beni ve de çok severdi beni. Gerçi babası da baba adamdı. Bize de kol kanat germişti.
İste o bayram sabahı yine gitmiştim Tülay’lara. Kahvaltımı yaptım desem de sofraya oturulacak demişti annesi Yeter yenge.
Kahvaltı sonrası olan olmuştu. Bayram onların da bayramı sonuçta gidecek büyükleri ve gitmeleri gereken yerleri vardı. Çoluğu çocuğu arabasına bindirdi ve bayramlaşmak için yol almıştı Zülfikar amca. İşte o an dünya dursun ya da ben bugün buraya hiç gelmemeyi isterdim. Durum içler acısı orda kalakalmış, onlar gidince bile arkalarından bakakalmıştım.
O gün bir kere daha isyan etmiştim babasızlığıma. Her bayram için için ağlar ama anneme gösteremeye gayret göstersem de anne yüreği hissediyordu işte!..
Şimdilerde ağlamak istesem de kızım peşimde bu defa. Her adımımda yapışık ikiz gibi hep yanımda, yamacımda. Rahmetli annemden sonra ağlarım diye geçmişe ait fotoğrafları saklar, özelikle bayram sabahları ve anneler gününde o da bilir küçük kalbi ile annem yine ağlayacak diye gölge gibi izler durur annesini.
Minik kalplere ve baba hasreti çekenlere.