KIRILDIK

Hayatta en çok sevdiklerimiz kırmadı mı bizi .. Kime arkamızı yaslasak kimi arkamızda dağ gibi görsek ilk onlar düşürmedi mi bizi bu hayatta.. Kime güvensek güvenimiz elimizde cam gibi tuzla buz olmadı mı.. Ee bunları yaşadıktan sonra kimi nereye koyayım ben şu hayatta… Kimi kalbimize kabul etsek hepsi bir bir iz bırakıp gitmedi mi ? Şimdi diyorlar ki bana hayatına devam et.. Bu lafı duyunca aslında bir gülesim geliyor.. Diyorum ki devam ederim etmesine zaten hep etmek zorunda kaldım. Ama insan istiyor işte, biri olsun bu yükü benimle paylaşsın, kafamı omzuna koyduktan sonra sadece geçecek desin.. Oysa Düşe düşe tek başına devam etmeyi, kimsenin senin arkanda bir dağ olamayacağını, en sevdiğinin bile bir gün arkasını dönüp gidebileceğini..Bu hayatta ne kadar çok birşeyleri istesen yine de tek başına devam etmek zorunda olduğunu bir şekilde öğretiyor hayat sana. Düştüğünü insanlara göstermemeyi, her akşam kahrından ağlayıp her sabah mutluluk maskeni takıp hayatına devam etmeyi, insanların yalanlarını dinleyip onların istedikleri cevapları vermeyi, az da olsa büyümeyi ve bu hayatta ayakta kalabilmek için nelerle uğraşman gerektiğini bedelini ödeye ödeye öğrendim. Şimdi kimse gelip bana hayatına devam et, böyle olmaz demesin. Ben en mutlu günümü de gördüm en dipte olduğum geceleri de.. Ben istesem de istemesemde nefes aldığım her saniye hayat bir şekilde devam ediyor zaten..