SANDAL

Kıyısı olmayan küçücük bi sandal gibiyim. Okyanusun ortasında kalmış sürükleniyorum. Dalgalar istediği yere sürüklüyor beni, içim su alıyor batmak üzereyim. Tahtalarım eskimiş, çürümek üzere ve ben batıyorum. Sert dalgalar yaşadıklarımı ve yaşayacaklarımı temsil ediyor. O küçük sandal da benim. O sandal benim kalbim… Okyanus şu an’ı temsil ediyor. Kıyılar ise duygularım. Acımasız bir fırtınanın ortasındayım ve dalgalar ne yöne doğru giderse bende peşinden gidiyorum. Ama batıyorum. Batacağımı bilmeme rağmen dalgaların peşindeyim. Sen peki, sen batacağını bile bile acımasız dalgaların peşinden gider misin? O dalgalar senin geçmişin ve geleceğin. Sana belki de hayatın sillesini yaşatacak yine o dalgalar. Kıyılarda dinlenmek istiyorsun biliyorum ama o kıyılar sana çok uzakta. Ulaşmak için okyanusta kalman, dalgalarla boğuşman gerekiyor. Sen ne yaparsın peki? Söyle bana, savaşmak mı istersin yok olacağını bile bile? Sonuçta sen ufak bir sandalsın ve çürümek üzeresin. Yoksa kadere boyun eğip dalgaların seni yok edip parçalamasını mı istersin?