BİR TELGRAF VE İKİ KANATLI YÜREK

Kovalarken efsunlu bir yazgıyı
Gönlümü kaç kuruş ediyorum bir bilsen,
Bir bilsen içimde ki kasisi
Dışlanıyor muyum yine sokak haydutları tarafından?
Ve yahut yine mi sevda boyunda kamberim
Fırtınalı bir gecede yarına çıkmanın derdiyle
Üzüntüyü asıyorum askılığa
Savaş alaborası ile radyoyu toprağa gömüyorum
Bir çekirdek çıkarıyorum sağ alt kaburgamdan
Çürüyen yaramı eşeliyor dost dediğim simalar
Düşmenin kaç türlüsü var?
Ben bir türlü ayağa kalkamıyorum
Kaldırmıyor beni vecd.
Aklımı kaybediyorum bu alaca’da
Yalnızlığım dört duvarın içinde alabanda
Sonlu olan anlamsız geliyor
Bir bilsen bu sanrılar adamı nasıl çaresiz kılıyor
Bilemezsin ki bilemezsiniz ki..
Bir telgraf çekiyorum iki kanatlı bir yüreğe
Sonra bir kadeh deviyorum,
Uyandığımda telgraf masada duruyor
Gölge mi bu bilmiyorum..
Yok sayılıyorum bir kadın tarafından
Ve yahut karaya ramak kalmış iken
Düşüyorum yine bir boşluktan
Hissetmiyor, hissetmeyecek güçlü egolar
Dürtülerim beni haklı çıkaracak
Yalanlar bir dil kavuşturacak suskunluğuna
Suçu üstleneceğim
Yontacağım yetip gidenleri
Dönseydim çocukluğuma
Tekrar saysaydım pencereden Yıldızları
Ne gerek vardı savaşa
Olan tek Kapaklı radyoya oldu..
Yorgun düşüyorum
Doğrulamadığım yataktan
Azalarımı kurban ediyorum
Gözlerine, ne çare
Yıkamadığınız tabular
Ve yahut çıkamadığınız dünyanızda
Adam olmayı yeğlerken
Sancağım bir okyanusun derinliğine iniyor
Demiştim ya okyanusun derinliğinden selam olsun..
Okyanus sendin..
Butik metaforlarım saçma geliyor
İmgesiz ölüyorum,
Bu antik çağda.
Kısmet, bitirdiğim şişenin dibinde
Gökyüzüne bakıp sustum
Olacaklar bağladım dizlerime
Bukre bir demde senin elzemin olsaydım
Çizdiğim o kabir hiç bu kadar güzel olmazdı..
Ve yahut belkide ben hiç olmazdım
Olamazdım…