TANRININ ELİ
Akşam üstleri, kendimi bir şehirde kaybediyorum.İnsanlar, evler ve ağaçlar sırtıma yükleniyor.Akşam üstleri, kırılan bir dal gibiyim.İçimde güneşler doğuyor insanları tanıyamıyorum. Kalbi incinmiş, karanlığı seven,bir Kadıköy’dür ruhumKadıköy’e gelmesemSeni görmesemVe aynalar parçalanmasaiçimdeAkşam üstlerini böyle sevmezdim. Tanrım! Geceleri neden bütün gözler ağlar?Ve neden ellerimiz çiçek yerine balta taşıyor.Tanrım! Bütün akşamüstleriYazgılar neden gülmeyi unutur?Tanrım! Kendimi kaybediyorum.İnsanlar, ağaçlar ve evler […]