Sesler birden koptu,
Heyecanla karşılandı,
Koptu…
İnsanlar ,şehirlerden koptu.
Hep karşı tarafta yer alacağız.
İçimize sizi sığdıramıyoruz.
Sesler birden koptu,
Kimi içimizden çıkarıyoruz?
Koptu…
Ansızın gelen ölümler gibi birbirimizden koptuk.
Beklediklerimiz asla gelmeyecekler .
Gözyaşından ıslanan aynalara ne oldu?
Herkes kendinden koptu.
Coğrafyalardan acıları topladım.
Hepimiz aynı acıyla yoğruluyoruz.
Yüreğimi yolda bıraktım.
Koptu.
Ben, tufan
Sen, deprem
Bazılarında suya dökülen acılar .
Yüreğimiz umutlu bir çocuk olmanın sevincini başkalarına bıraktı.
Oysa biz kuşlarla güneşi selamlayacaktık.
Şehirlerden insanlar,coğrafyadan insanlar
Yüreğimizden korkular, koptu.
Oysa umudu süsleyecektik.
Umut,uçurtmalara takılınca gökyüzünde bahar vardır.
Her şey koptu.
Bize bizim dünyamızı kim anlatacak?
Burası gözyaşından ıslanan bir ayna
Beklediklerimiz asla gelmeyecek.
Koptu…
Sen kuytu bir yalnızlık,
Ben umutsuz bir çiçek,
Şimdi hiçbir yerde açamam .
Umudu söndürdüm.