Yüreğimin tam orta yerinde uzunca buğdaylar yanıyor. Göğsümde koca bir yangının alevleri harlanıp büyüyor. Davacı rolündeki hayat, sanık rolündeki benliğime koca bir ket vuruyor. Yanılsamalar ışıklardan çok ötede, rüyalardan ise ufak tefek pay alıp hayatıma eğri çizgiler çiziyor. Hayaller, okyanus kadar derin ve karanlık; sanrılar bir çocuk masalı gibi mutluluğun formülünü veriyor. Bir gerçek var biliyorum. Dilimden dökülemeyen büyük bir saflık görüyorum. Geceye karışıyor mutsuzluk şiirleri, yağmur damlaları yüzüme vururcasına yağıyor. Yoruluyorsam gündelik sahteliklerden, yorgunluğumun sebebi çok eskilerden süregeliyor. Sözlerim hedefine ulaşamadığında, beynimde dönüp duruyor. Karanfil kokulu mendilim gömleğimin cebinde kendine bir yer buluyor.
Bir mendil kadar aitlik hissedemediğim koskoca evrende, sorular da, cevaplar da sandığımdan fazla zorlaşıyor.