İNSANLARA BAK

Ne asildir bu içimdeki delilik,
Kimsenin erişemediği umutsuzluk.
Bulunmak ister hücrelerimde 
insanlığın çaresizliği.

Aciz birer ırkız şu koskoca dünyada 
Ne istediğimizi bilmeyiz 
Ne istemediğimizi bilmeyiz 
Mutsuzluğu ararız,
Mutlu olma pahasına.

Yalnız kalırız,
Her zaman, her şekilde 
Hep yalnız,
İstekler memnuniyeti artırır gibi 
daha fazla isteriz,
Halbuki mutlu olmayı bile bilmeyiz. 

Bir çeşit kitaba 
Herhangi kumaşa 
ufak bir gülümsemeye 
Mutluluk sığdırmaz, 
Azla yetinmek değildir mesele 
Çok olanı daha çok istemektir. 

Beynimi yer durur bu insan cazibesi 
Milyarlarca insan, 
ve ortada kimsenin bilmediği 
Doğru olarak kabul edilen,
Kalıplaşmış cümlelerle dolu 
şefkatli kalpler 

Fikrimin derinlerinde savrulur 
Bu umulmaz düşünce 
Yer bitirir seni sinsice 
Anlamazsın bu şefkati 
Anlamazsın bu insanlığı 
Yer bitirir seni 
Yer bitirir seni 

Sokak başında kendimize uzak düşlerle karşına çıkar. 
Yürürken düşünürsün, 
Haklıyı haksızı 
Varlığı yokluğu 
Kendine göre düşünürsün yürürken 
Bu nedir ? 
Neden denmiştir ? 
Umrunda olmaz. 
Zaten Özeleştiri kapına bile uğramaz

Hiçleşirsin bir hiç uğruna.
Anlamsız hayatın anlamlı varlıklarını yerine koyarsın kendini,
Bilmezsin bir gün kül olacaksın, 
toprak olacaksın.
Aslında Baksan toprağın altına,
Anlayacaksın nereden nereye gideceğini 

Umudun silinirse şayet 
Aldırma, 
Zaten hayat dediğin nedir ki ? 
Dün bir bugün iki…